The Cinelli Brothers (UK) Blues Banana Peel Ruiselede (24-06-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: The Cinelli Brothers info organisatie: Banana Peel © Rootsville 2024

Twee weken vakantie om de batterijen weer op te laden werden optimaal gebruikt. Net terug dus en onmiddellijk aan de bak want daar stond het eerste optreden al op het programma.

De afsluiter van het seizoen in de Bananenschil in Ruiselede en hiervoor zouden The Cinelli Brothers voor tekenen. Hot, hot, hot zijn deze jongens uit het Verenigd Koninkrijk. Zowaar overal staan ze wel op één of andere affiche. Niet zonder reden want deze boys zijn echt goed, getuige het stomende optreden die ze hier ter plaatse kwamen weggeven begin vorig jaar. Dit hippe viertal vertegenwoordigt een nieuwe generatie blues muzikanten en dit doen ze met verve. De band bestaat uit de Italiaanse broers Marco (gitaar, key, bas en zang) en Allessandro Cinelli (drums, bas), Fransoos Stephen Giry (bas, gitaar en zang) en 1 rasechte Brit, Tom ‘Julian ‘Jones (harp, gitaar en zang). 

In 2022 wonnen ze de UK Blues Challenge, wat hen definitief op de blues kaart zette, in zoverre dat nog niet het geval was, want ze waren am een tal keer genomineerd als Blues Band of the Year. Verder wisten ze later ook zeer hoge ogen te scoren op het IBC in Memphis. Het gaat dus heel snel voor dit viertal. Hun platen ademen een echte vintage sound uit de jaren 50 en 60 en ze vinden verder veel inspiratie in de elektrische Chicago en Texas blues uit de jaren ’60 en ’70.  Denk daarbij aan Otis Redding, Billy Holiday en Muddy Waters en je weet wat je kan verwachten van deze rasechte explosieve entertainers. Ik verwachtte een spetterende show en ik niet alleen want de oude joint was al maanden geleden volledig uitverkocht. So let’s have some fun!!

Zoals verwacht was het pokkenwarm in de oude joint, de deuren waren even opengezet maar al snel weer even dicht wanneer de jongens het podium kwamen opgestapt waardoor de temperatuur al enkele graden steeg, en het zou nog warmer worden, geloof mij vrij. Ik verwachtte mij aan een spetterende opener, maar ik was eraan voor de moeite want er werd in een gezapig tempo gestart.

Het was maar van korte duur want met ‘Making It Through The Night’ kregen we een vettige song tussen de kiezen. Even naar de jaren 50 dan met ‘I Like It Like That’, song van de Five Royals maar gespeeld à la Jimmy Vaughan. In deze eerste songs konden we al genieten van de zangtalenten van Marco en Tom, daarenboven lieten de jongens wel zien dat ze muzikaal ook enorm sterk zijn. Na een song over het stoppen met roken, met wel eigenlijk weinig positieve gevolgen blies Tom ons van de sokken met het betere harmonicawerk op ‘Love Disease’ van wijlen Paul Butterfield.

Het viertal was hier ook om hun laatste cd aan de man te brengen en met ‘Ain’t Blue But I Sigh’ en ‘Lucky Star’ kregen we er dan ook enkelen van op ons bord. Dat laatste klinkt echter eerder poppy met een bluesy ondertoontje en ook een beetje soft. Voor de pauze nog ‘Save Me’ en dan was het tijd om even buiten naar adem te gaan happen, want de temperaturen hadden ondertussen ongekende hoogtes bereikt. Ook een drankje was meer dan welkom.

Na een weldoende pauze werd de tweede set sterk gestart met ‘What Makes You Rich, Make Me Poor’. Het mocht van de band ook als eens funkier en met stevig gitaar werk van Stephen vlogen de vonken er af. Het was hierna maar een kleine stap om van de funk over te stappen naar het soulvolle ‘Dozen Roses’, wat ik steeds een heel knap nummer heb gevonden.

Het zweet drupte de jongens in de schoenen ondertussen, dus tijd om wat slow blues in te lassen om even te bekomen en dat met een klassieker van Otish Rush en ‘I Can’t Quit You Baby’. Met ‘No Place For Me’ gingen we zowaar de gospeltour op en met ‘Nobody’s Fool’, knap nummer alweer uit de laatste plaat, liet Stephen zijn gitaar huilen op zijn schitterende solo’s. Hopla, het betere werk zou ik zeggen.

Gezien het vorige een iets trager nummer was, enfin dat is relatief, werd hierna het tempo alweer de hoogte ingejaagd met ‘Leave It With you/Having A Party’. En of het een feestje was. Iedereen recht, de joint oude joint kraakte in al zijn voegen en wanneer hierna een stevige boogie werd afgevuurd meende ik hier en daar het dak te zien loskomen. Dit noemen ze nu “het dak er af spelen”. Voor het geval de aanwezigen nog niet genoeg zouden hebben slingerde Allessandro nog een drumsolo de zaal in in om uw duimen en vingers af te likken. Ik zag toen verschillende monden van verbazing tot op de grond openvallen. Nadat de andere bandleden terug het podium opstapten werd de zoveelste raket afgevuurd met ‘Mama Don’t Like You’, pure rock ’n roll en alweer een knaller van formaat en het betere werk om de avond af te sluiten.

Zonder morren, en hoewel ze totaal in het zweet stonden, was het viertal bereid om er ons eentje mee te geven voor onderweg en dat werd er terug eentje van formaat met ‘Spell On Me’. Volle gas tot aan het bittere einde. Daverend applaus barstte los en dat was meer dan verdiend. Deze Engelse gasten hadden hun optreden zeer mooi ingedeeld en eindigden crescendo. De hele avond lang hadden ze hun muzikaal talent kunnen tentoonspreiden en dat werd meer dan geapprecieerd hier in Ruiselede. Dit was de perfecte afsluiter van een zeer mooi muzikaal seizoen.

Hou de website in de gaten want het programma van het najaar is er eentje om van te watertanden, maar wees er vooral snel bij want de kaarten vliegen daar steeds vliegensvlug de deur uit.

Cheers boys and girls!!!

Marcel